Na balfet : roman policièr

Na Balfet

L'espectacle es pas polit a véser. Brica. La dròlla deviá aver un quinzenat d'annadas. Tot le costa drech de sa cara es estat esquiçat, arrancat, embrenicat e probablament rosegat.

Se vei lo blanc de sas doas maissas e tanben las dentaduras. Polidas dents, perfièchament esmautadas e plan rengadas. Una denticion coma sola las presentatrises de television ne pòdon aver. La Paura, pareis sorrire. Mas d'una riseta calhada e freja. Coma semblan sorrire las esqueletas dins las salas de las facultats de medecina o dins las escòlas de la polícia scientifica. La vida li ven d'escapar, sorrír a la mòrt. Lo cap-adjudant Garriga se n'estrementís.

Mas qual a pogut escometre un crimi tan espaventable ? Dins lo vilatge d'Arfons, pausat sus un planestèl de la Montanha Negra, totòm se coneis. Coma dins totas comunitats montanhòlas, desempuèi de sègles, regna entre sos estatjants una solidaritat desfisanta e sospechosa. Quand los unes desparlan, los autres se calan. Alavetz, lo capitani Azemar e l'adjudant Vialèlas, que menan l'enquista, devon far la tria. An de mal a trapar de pistas. Quand n'endralhan una, n'i a totjorn almens un per lor far cambeta. Amb aquò, los Anfonsòls son d'accòrdi pas que sus un punt : l'enquista avança pas pro lèu. E se totes dison pas que los gendarmas son de pigres, totes o pensan